Friday, September 01, 2006

-0-

Λοιπόν, άκου να δεις πως έχει. Περνάω την πιο κουφή εβδομάδα στη ζωή μου. Με έχει φέρει στα όριά μου. Τη μια στιγμή θα με δεις να ακούω τον απέναντι τρίζοντας τα δόντια μου και με μάτια που γυαλίζουν και την άλλη να γελάω μόνος μου και να κάνω χειρονιμίες στα ντουβάρια. Περπατώ στο δρόμο και κόβω φάτσες. ΑΥΤΟΣ θα είναι ο επόμενος καμικάζι βομβιστής στο τάδε γαμοχώρι. Δερμάτινη βαλιτσούλα και σκούρο κουστουμάκι με τη ζέστη. Ποιον κοροϊδεύεις καριόλη; Τη μια στιγμή νιώθω μίσος και οργή την άλλη λύπηση και ενοχές. Θέλω να πω, οι γαμημένοι νευρώνες μου έχουν βραχυκυκλώσει. Κάποιος φταίει γι' αυτό. Κάποιος άλλος. Κι εγώ.

ΔΕΥΤΕΡΑ
Μπροστά στον παλμογράφο επί ώρες. Και με μια απαράδεκτη προπτυχιακή φοιτήτρια. Ανεπίδεκτη μαθήσεως. Ανεπίδεκτη σκέτο. Και φλύαρη. Περιμένω να πάει σπίτι της για να τη βοηθήσω με τη διπλωματική της. Όσο βρίσκεται εκεί κάνω ασκήσεις ζεν. αποκλειεταιοχιδεντοπεαυτοδεντοακουσαδενυπαρχει
ακοηειμαστεεικονεςστουγροονειροενοςνεροβουβαλουπουκολυμπασταφτερατης
πολυχρωμηςπεταολουδαςκοιταταΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙΑΤΗΝΚΩΛΟΤΡΥΠΙΔΑΜΟΥΜΕΣΑ
οοομμμμμ. ΟΜ!

Έφυγε. Κάθομαι 10 λεπτά και κοιτάζω τον παλμογράφο. Η οθόνη φαίνεται στάσιμη. Δεν είναι. Φαίνεται. Πάτα ένα κουμπάκι και θα δεις το ωραίο σου ημίτονο να γαμιέται, πού πήγε το σήμα, ήταν εδώ πριν λίγο, το έβλεπα. Την τύφλα σου δε βλέπεις. Πάτα ένα κουμπί και τα σκάτωσες. Ξαναπάτα το και τα ξεσκάτωσες. Θέμα κατωφλίου. Πού ξεκινάς το μέρτημα και τι αφήνεις να περάσει.

Εκείνη τη στιγμή, που τα μαζεύω για να φύγω, μπαίνει το κουμπί της ιστορίας. Αυτός που τα σκάτωσε. Κι αυτός που τα ξεσκάτωσε. Πρεζόνι. Κακομοίρης. Του έχω δώσει λεφτά στο παρελθόν. Η πόρτα ανοιχτή λόγω χαλασμένου κλιματιστικού. Αρπάζει τα πράγματά μου από το γραφείο και τρέχει. Κοιτάζω την πόρτα. Τον παλμογράφο. ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. Τρέχω. Έχει φύγει με προσωπικές μικρομαλακίες και ένα μηνιάτικο. Μηνιάτικο που για να αποταμιευθεί θέλει περισσότερο από μήνα. Μηνιάτικο my ass.

Αυτή είναι η Δευτέρα. Τα υπόλοιπα λεπτομέρειες.

ΤΡΙΤΗ
Κατάθλιψη. Είμαι μαλάκας. Και η τράπεζα; Στ' αρχίδια της. Εγώ είμαι ο μαλάκας. Εγώ τους τρέφω. Ένα μηνιάτικο σε πρέζα. Τα υπόλοιπα στη χωματερή. Κάνω κάτι να περάσει η ώρα. Μετά κάτι άλλο. Τελικά περνάει. Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Με το κεφάλι του κλέφτη ανοιγμένο από τον παλμογράφο. Η οθόνη ασυγχρόνιστη.

Ανοίγω τον υπολογιστή. Γραφω. Σβήνω. Ξανά. Delete blog. Are you sure? Yup
Κοιμάμαι.

Αυτή πρέπει να είναι η Τρίτη.

ΤΕΤΑΡΤΗ
Δε θυμάμαι... Α ναι. Η φοιτήτρια. Μα γιατί δεν φάνηκα χθεεεες; Το κάνω να φαίνεται λιγότερο σημαντικό. Απλά με κλέψανε. Είπαμε. Είμαι μαλάκας. Το λιγότερο σημαντικό ανοίγει την όρεξη σε όλους τους φελούς να επιπλεύσουν με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα της χαλαρής κουβεντούλας. Αναγκάζομαι να ακούσω την

"Ιστορία των Πορτοφολιών στη Ζωή της Φ"

Ατέλειωτη ιστορία. Βαρετή. Ασύλληπτα ανούσια. Μη με τσαντίσεις μόνο, θα στη διηγηθώ!
Από αύριο βόλτα για φροντιστήρια. Να ξαναμαζέψω τα χαμένα. Να διδάσκω τη γλώσσα ΓΛΩΣΣΑ σε μελλοντικούς πολυτεχνίτες. Η γλώσσα ΓΛΩΣΣΑ ονομάστηκε έτσι ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η γλώσσα ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΝΟΜΑΤΑ. Η γλώσσα ΒΝΣΟ ή ΒαΝΣΟ. ΒΑΣΟ!
Ορίστε, ηλίθιοι. Λίγη φαντασία θέλει.

Το βράδυ ρακές. Ηρεμώ για λίγο. Το μόνο κακό, ότι πρέπει να περιγράφω στο καθένα ξεχωριστά το περιστατικό. Αλλάζω τις λεπτομέρειες απο δω κι απο κει αλλά δεν μπορώ να το κάνω πιο ανάλαφρο. Θέλω να τον βρω και να τον δείρω. Το πρωί βόλτα στα φροντιστήρια. Γλώσσα ΚΛΩΣΣΑ. Ξυπνητήρι στις 8.

Κι έληξε η Τετάρτη.

ΠΕΜΠΤΗ
Σωστά, ποιος ξυπνάει στις 8 μετά από ρακές. Κανείς. Ούτε κι εγώ. Πήγε 10. Μετρό. Λάθος στάση. Μάλλον είδα κάποιον που μου θύμισε κάτι και μετά θυμήθηκα ότι κατεβαίνω στην επόμενη. Φροντιστήριο Η ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ. Με συμπαθησε πολυ λεει. Λειτουργεί με βάση το συναίσθημα λέει. Θέλει να τον βλέπω ως αδελφό μου λέει. €12,5 λέει. 2 ώρες τη βδομάδα λέει. Που μπορεί να γίνουν και 4 λέει. ΟΚ λέω.

Περπάτημα. Μου φαίνεται ότι η πόλη πάει κατά διαόλου. Θέλω να πω ότι εκτός από καμικάζι βομβιστές και ύποπτα πρεζόνια δεν βλέπω τίποτε άλλο να κυκλοφορεί. Πρέπει να βγάλω εισιτήρια. Είχα εισιτήρια στο πορτοφόλι. Μαζί με ένα εβδομαδιαίο εισιτήριο από τη Βουδαπέστη. Κι έναν μικρό σκισμένο χάρτη του Λονδίνου. Με μια μικρή μολυβιά που στην πραγματικότητα ήταν αρκετά χιλιόμετρα, ένα δισκάδικο και 2-3 παμπ. Πριν ενάμισι χρόνο. Σε μια χωματερή.

Ακαδημίας. Δίπλα στο περίπτερο που πουλά εισιτήρια ο κουλουρτζής πουλά κουλούρια. Δεν έχω φάει κανονικά από τη Δευτέρα. Έχω έναν κόμπο στο στομάχι. Ένας θλιβερός κακομοίρης αγοράζει κουλούρι. Στο ένα χέρι το κουλούρι στο άλλο μια μικρή βαλίτσα. Μια στιγμή! (υστερικά γέλια)
Αυτός δεν είναι πρεζόνι όπως ο καμικάζι βομβιστής. Αυτός ΕΙΝΑΙ το ΔΙΚΟ μου πρεζόνι. Από τις ελάχιστες φορές στη κωλοζωή σου που η φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα χωρίς περικοπές. Στα 30 μέτρα μπάτσοι. Δαγκώνει το κουλούρι. Μέχρι να τους φωνάξω θα έχει φύγει. Στο τρέξιμο έχουμε ήδη αναμετρηθεί και με κέρδισε. Μασάει το κουλούρι. Λαβές δεν ξέρω να κάνω. Δεν μπορώ να τον ακινητοποιήσω. Η πρώτη μπουκιά είναι πολτός και κατεβαίνει. Η μόνη λύση μου φαίνεται ότι είναι να τον χτυπήσω ξαφνικά και πριν καταλάβει τι συμβαίνει να τον ξαναχτυπήσω και μετά να φάω κανα δυο και να μας χωρίσουν.

Τον αρπάζω δυνατά από τον ώμο. Το σχέδιο για ξαφνική επίθεση πάει στράφι. Θέλω να τον δω. Η πλάτη του δεν συγκινεί τους αδένες μου. Χρειάζομαι αδρεναλίνη. Θέλω το πρόσωπό του. Τον γυρίζω να με κοιτάξει στα μάτια. Με κοιτάζει. Τρομαγμένος. Θέλω να τον ρωτήσω αν με θυμάται. "Με θυμάσαι ρε αρχίδι;" Έχει σουσάμι στην άκρη των χειλιών του. Τινάζει το κεφάλι του σε ένα νεύμα άρνησης. Το σουσάμι έπεσε. Ίσως από το τίναγμα του κεφαλιού. Ίσως από την πρώτη κανονική μπουνιά που ρίχνω στη ζωή μου. Οι μπάτσοι έρχονται και ζητούν εξηγήσεις. Τους δίνω. Με λεπτομέρειες. Μας βάζουν στο περιπολικό για τα περαιτέρω. Εδώ και ώρα έχω σταματήσει να μιλάω. Ακούω τον συνεπιβάτη μου στο πίσω κάθισμα να αποδέχεται όλα όσα είπα. Το περιπολικό από μέσα είναι κανονικό αμάξι. Δεν προκαλεί κάποια ιδιαίτερη αίσθηση. Μετά, το περιπολικό σταματά στο φανάρι. Απέναντι μια βιτρίνα. Την κοιτάζω. Όχι τη βιτρίνα αλλά την αντανάκλαση. Το περιπολικό έχει τον φάρο αναμένο. Στο πίσω κάθισμα εγώ. Με βλέμμα δολοφόνου. Και ο κόσμος να με κοιτά. Νιώθω μια παρόρμηση να σηκώσω τα χέρια. Δε φοράω χειροπέδες ρε. Ο μπάτσος όμως ήταν σαφής. Μια ύποπτη κίνηση και τρώτε και οι δύο ξύλο. Δεν έχει άδικο. Το μόνο που ξέρει για μένα είναι ότι έδειρα κάποιον στη μέση του δρόμου.

Στο τμήμα τον ανακρίνουν. Από το δίπλα δωμάτιο ακούω πόσα γραμμάρια αγόρασε και που πέταξε τα άχρηστα πράγματά μου. Βρίσκουν πάνω του ένα μικρό ποσό από τα λεφτά μου. Ότι απέμεινε. Ελεύθερος. Και μάγκας. Ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε.

Η κυρία που της έκλεψαν τη τσάντα και κάθεται δίπλα μου χαρακτηρίζει την πράξη μου ηρωική. Έχω να δηλώσω ότι όταν τον έπιασα δεν σκεφτόμουν το ΕΑΜ. Ούτε τον λαό της Παλαιστίνης. Ούτε την Καρέτα Καρέτα, ούτε τη γλώσσα ΓΛΩΣΣΑ. Τα λεφτά μου. Τα πράγματά μου. Τον ύπνο μου. Έψαχνα να δω λίγο από το θράσσος που είχε όταν εισέβαλε στον χώρο μου και με γάμησε. Είδα μόνο φόβο και γι' αυτό νιώθω τύψεις. Οι τύψεις είναι μια ηλιθιότητα. Και τις ξεφορτώνεσαι δύσκολα.

Έρχεται η ώρα να δώσω κατάθεση. Που; εκεί. Πότε; τότε. Τι έγινε; αυτό. Και μετά; αυτό. Και μετά; Ε, μετά τον χτύπησα. Παύση. Αυτό το γράφουμε Υπαστυνόμε; Γράψε ότι ο δράστης ακινητοποιήθηκε με τη βοήθεια διερχόμενων αστυνομικών. Έξοχα.

Σπίτι. Πείνασα. Έφαγα. Τηλέφωνο. Η Φ. Πήρε να δει τι κάνω. Και γιατί δεν φααάνηκα σήμεραααα; Και άλλα πολλά. Δε γαμιέσαι.

Αυτή ήταν η Πέμπτη. Δεν ξέρω ποια. Μπορεί της περασμένης εβδομάδας, μπορεί της επόμενης. Τρέχα γύρευε.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Γαμιέται. Η μέρα εννοώ. Ακόμα δεν άρχισε, βέβαια. Απλά κάθισα να γράψω γιατί έσβησα το blog. Γιατί έχουν περάσει τέσσερα 24ωρα και νιώθω ότι η Δευτέρα ήταν πρόπερσι. Και γι' αυτό ανοίγω καινούριο. Κι ας σιχαίνομαι αυτές τις μαλακίες. Προτιμώ τις οριστικές αποφάσεις. Απλά, δεν βγαίνουν πάντα έτσι. Και επειδή είμαι μαλάκας. Κι επειδή είσαι κι εσύ μαλάκας. Κι επειδή αν μου δείξεις κάποιον που δεν είναι μαλάκας θα γελάσω υστερικά.

6 comments:

ilias n. said...

ποπο... σαν ταινία ήταν όλο αυτο.
τον παλμογράφο τον βρήκες τελικά;
[σο γκλαντ γιορ μπακ]

ΒΕΕΜΩΘ said...

κι εμένα σαν ταινία μου φαίνεται.
πού κατάλαβες ότι χάθηκε ο παλμογράφος - αν είχε χαθεί μάλλον θα είχα χαθεί μαζί του.
[θενξ]

ilias n. said...

"Αρπάζει τα πράγματά μου από το γραφείο και τρέχει. Κοιτάζω την πόρτα. Τον παλμογράφο. ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ."

Από εδώ φαίνεται κάπως

ΒΕΕΜΩΘ said...

όχι μαν. ο παλμογράφος παραείναι βαρύς και ογκώδης για να τον αρπάξει κάποιος και να τρέξει. και εγώ είμαι αρκετά αφηρημένος για να συνεχίσω να κοιτώ τον παλμογράφο ενώ κάποιος φεύγει με τα πράγματά μου.
My mistake :Ρ

ilias n. said...

βασικά δεν ξέρω τι κάνει και πώς μοιάζει ένας παλμογράφος αλλά από το όνομα καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι πολύ γαμάτο και πολύτιμο. :P

Sadie said...

Wraios!