Οι νόμοι του σύμπαντος είναι αμείλικτοι. Θα έχετε βρεθεί, φαντάζομαι, στη θέση κάποια καλοκαιρινή νύχτα, ρεμβάζοντας τον έναστρο ουρανό να αναρωτιέστε για την προέλευση του είδους μας, τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Θα έχετε μπει στον πειρασμό να εξηγήσετε αυτά τα άλυτα μυστήρια με απλοϊκές αφαιρετικές σκέψεις με αγωνία να κρατήσετε άθικτη την ουσία της αλήθειας, αυτό που κάποιοι αποκαλούν Θεία θέληση και κάποιοι Νομοθέτη.
Θα ενδώσω, αν μου επιτρέπετε, στον πειρασμό να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις σκέψεις μου μιας και η συναναστροφή μου μαζί σας αλλά και με το σύστημα που σας τρέφει ήταν, αν μη τι άλλο, μια έμπνευση.
Περισσότερο ως μια απλοϊκή αναλογία παρά ως παγιωμένη πεποίθηση, παραδέχομαι ότι το ανθρώπινο είδος έχει διανύσει την μακραίωνη πορεία της εξέλιξής του, φτάνοντας στη σημερινή του κατάσταση, μέσα από τη διαλεκτική σύγκρουση δύο κυρίαρχων γονιδιακών χαρακτήρων. Αυτόν του γραφειοκράτη και αυτόν του μηχανικού. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και τυχαίοι παράγοντες έφεραν τα πράγματα με τρόπο τέτοιον ώστε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δεύτερου τύπου να καταστούν ευνοϊκότερα για την επιβίωση των πιθηκόμορφων όντων με αποτέλεσμα κάποια σωματικά χαρακτηριστικά, όπως η ουρά, τα μακριά άνω άκρα, το πυκνό τρίχωμα και το πεπτικό σύστημα ικανό να χωνεύει μπανανόφλουδες να υποχωρήσουν, δίνοντας τη θέση τους σε ένα κρανίο με μεγαλύτερη χωρητικότητα κι έναν εγκέφαλο με πολυπλοκότερη δομή. Κι αν όλοι συμφωνούμε ότι η ουρά αποτελεί πλέον μια χαμένη ανάμνηση από τις μέρες που σκαρφαλώναμε στα δέντρα για να χέσουμε ψηλά αγναντεύοντας, είμαι σίγουρος πως με αγαλίαση διαπιστώνετε κάθε πρωί στην υπηρεσία σας ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του γονότυπου των μακρινών προγόνων σας. Αυτό μας υποδεικνείει ότι η διαλεκτική σύγκρουση στην οποία αναφέρθηκα πρωτύτερα εξακολουθεί να μαίνεται, φέρνοντας τον γραφειοκράτη με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς για να γίνονται αντιληπτοί, ένα βήμα πιο κοντά στον homo sapiens.
Έχετε φτάσει, λοιπόν στο σημείο, να ρουφάτε το φραπέ σας με άνεση και αλαζονεία ακομα κι αν δεν έχετε ποτέ ακούσει για το πείραμα του Torricelli. Ωστόσο, κα Διευθύντρια της Φοιτητικής Μέριμνας ΕΜΠ, μην ξεχνάτε ότι αν στα χαρακτηριστικά του μηχανικού-πιθήκου φώλιαζε το καταστροφικό ελάττωμα του γραφειοκράτη-πιθήκου να χρησιμοποιεί το μεσαίο δάχτυλο αντί του αντίχειρα εμποδίζοντας χωρίς λόγο τη δουλειά των υπολοίπων, σήμερα η διαδικασία του ξεφλουδίσματος μιας μπανάνας θα σας ήταν το ίδιο ακατανόητη με τις έννοιες ξεβόλεμα και πρωτοβουλία.
Φιλικά, και με τέσσερεις παλάμες ανοικτές,
Βεεμώθ
Θα ενδώσω, αν μου επιτρέπετε, στον πειρασμό να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις σκέψεις μου μιας και η συναναστροφή μου μαζί σας αλλά και με το σύστημα που σας τρέφει ήταν, αν μη τι άλλο, μια έμπνευση.
Περισσότερο ως μια απλοϊκή αναλογία παρά ως παγιωμένη πεποίθηση, παραδέχομαι ότι το ανθρώπινο είδος έχει διανύσει την μακραίωνη πορεία της εξέλιξής του, φτάνοντας στη σημερινή του κατάσταση, μέσα από τη διαλεκτική σύγκρουση δύο κυρίαρχων γονιδιακών χαρακτήρων. Αυτόν του γραφειοκράτη και αυτόν του μηχανικού. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και τυχαίοι παράγοντες έφεραν τα πράγματα με τρόπο τέτοιον ώστε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δεύτερου τύπου να καταστούν ευνοϊκότερα για την επιβίωση των πιθηκόμορφων όντων με αποτέλεσμα κάποια σωματικά χαρακτηριστικά, όπως η ουρά, τα μακριά άνω άκρα, το πυκνό τρίχωμα και το πεπτικό σύστημα ικανό να χωνεύει μπανανόφλουδες να υποχωρήσουν, δίνοντας τη θέση τους σε ένα κρανίο με μεγαλύτερη χωρητικότητα κι έναν εγκέφαλο με πολυπλοκότερη δομή. Κι αν όλοι συμφωνούμε ότι η ουρά αποτελεί πλέον μια χαμένη ανάμνηση από τις μέρες που σκαρφαλώναμε στα δέντρα για να χέσουμε ψηλά αγναντεύοντας, είμαι σίγουρος πως με αγαλίαση διαπιστώνετε κάθε πρωί στην υπηρεσία σας ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του γονότυπου των μακρινών προγόνων σας. Αυτό μας υποδεικνείει ότι η διαλεκτική σύγκρουση στην οποία αναφέρθηκα πρωτύτερα εξακολουθεί να μαίνεται, φέρνοντας τον γραφειοκράτη με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς για να γίνονται αντιληπτοί, ένα βήμα πιο κοντά στον homo sapiens.
Έχετε φτάσει, λοιπόν στο σημείο, να ρουφάτε το φραπέ σας με άνεση και αλαζονεία ακομα κι αν δεν έχετε ποτέ ακούσει για το πείραμα του Torricelli. Ωστόσο, κα Διευθύντρια της Φοιτητικής Μέριμνας ΕΜΠ, μην ξεχνάτε ότι αν στα χαρακτηριστικά του μηχανικού-πιθήκου φώλιαζε το καταστροφικό ελάττωμα του γραφειοκράτη-πιθήκου να χρησιμοποιεί το μεσαίο δάχτυλο αντί του αντίχειρα εμποδίζοντας χωρίς λόγο τη δουλειά των υπολοίπων, σήμερα η διαδικασία του ξεφλουδίσματος μιας μπανάνας θα σας ήταν το ίδιο ακατανόητη με τις έννοιες ξεβόλεμα και πρωτοβουλία.
Φιλικά, και με τέσσερεις παλάμες ανοικτές,
Βεεμώθ
3 comments:
Που ν' αγιάσει το στόμα σου χρυσό μου παιδί!
ευχαριστώ γιαγιάκα
Μας λείπετε.
Post a Comment